Viewfinder: Een gemis of gewoon verwend gedrag?
Laten we even eerlijk zijn.
Er wordt tegenwoordig op sociale media veel gezeurd over compactcamera’s zonder viewfinder. “Geen zoeker? Wat een schande!” klinkt het dan. Maar wie een beetje in de geschiedenis duikt, weet wel beter.
In de begindagen van de digitale fotografie — zeg maar begin jaren 2000 — waren er héél wat camera’s zonder optische of elektronische viewfinder. En weet je wat? Niemand die daar toen wakker van lag. Je keek gewoon op het schermpje achteraan en klikte. Dat was de norm. Punt.
Vandaag zijn we verwend. Ja, verwend.
We verwachten van een compactcamera dat hij alles heeft: grote sensor, vaste lichtsterke lens, IBIS, RAW, een OLED-scherm, een viewfinder én… jawel, een flitser. Maar die flitser? Die zie je tegenwoordig ook amper nog. Vroeger zat die op bijna elke camera, zelfs de kleinste. Nu moet je het vaak stellen zonder. En opnieuw: dat is geen ramp.
En laten we ook eerlijk zijn: je weet dit op voorhand.
Een prachtig voorbeeld zijn de Ricoh GR III en GR IIIx. Twee iconische camera’s zonder viewfinder én zonder flitser. En toch worden ze wereldwijd geprezen om hun beeldkwaliteit, draagbaarheid en eenvoud. Mensen kopen ze niet ondanks die afwezigheden, maar juist omdat ze weten wat ze krijgen — en wat niet.
Een viewfinder is handig — absoluut. Zeker bij fel zonlicht of als je net iets preciezer wil kadreren. Een flitser kan ook nuttig zijn voor invullicht of een snelle snapshot in het donker. Maar zijn ze onmisbaar? Nee. Fotografie draait niet om toeters en bellen, maar om zien, voelen en vastleggen.
Laat ons dus stoppen met zagen en leren kijken zoals vroeger: met aandacht, met passie… en soms gewoon via dat schermpje. Want uiteindelijk is het niet de viewfinder of de flitser die je foto maakt. Dat ben jij.
— Jack Vector
