Hij is geen toestel. Hij is een karakter.
Er zijn camera’s die je gebruikt. En dan heb je de X100VI.
Hij staat daar. Zwart. Gereserveerd. Zelfverzekerd.
Geen schreeuwerige branding, geen toeters of bellen.
Hij weet wat hij is. En wat hij niet hoeft te zijn.
Elke keer dat ik hem vastneem — met mijn microvezelhandschoenen —
is het alsof ik een klassiek horloge omdoe, of een vinylplaat uit zijn hoes haal.
Niet uit angst voor krassen, maar uit respect.
Respect voor het ontwerp, de ziel, de stilte die in hem leeft.
Fotografie begint bij mij lang voor het indrukken van de ontspanknop.
Het begint bij de houding. Het vasthouden. Het moment erkennen.
Deze camera is niet zomaar gereedschap.
Hij is een metgezel met klasse.
Een stille getuige van hoe ik naar de wereld kijk.
En net daarom — geef ik hem de zorg die hij verdient.
