Pixel Peepen tot 400% — en waarom ik me toch niet schaam
Ik geef het toe: ik zoom in tot 400% op mijn foto's. Niet altijd, maar vaak. Ik kijk naar details die niemand anders ziet. Naar ruis, scherpteverschuivingen, kleurovergangen. Pixel per pixel.
Tot ik een video van een van de grootmeesters zag — Scott Kelby himself — waarin hij zonder pardon die gewoonte onderuit haalt. “No one cares about your noise at 400%.” En weet je wat? Hij heeft nog gelijk ook.
Hij legt uit dat de meeste mensen je foto bekijken op hun smartphone — via Instagram of Facebook — en dus helemaal niet de kans hebben om al die details te zien waarop jij jezelf zit te verliezen. En dat zet alles in perspectief.
Mijn oudste leraar in de fotografie lachte me ooit uit om mijn drang naar perfectie. Toen voelde het als een steek. Maar nu begrijp ik het beter: het publiek kijkt met hun hart, niet met een loep.
En toch… blijf ik het doen. Niet uit onzekerheid. Maar omdat ik het wil zien. Omdat ik leer van die pixels. Omdat het me rust geeft, controle, en soms zelfs trots. Zolang het mijn workflow niet verlamt, is het voor mij een deel van het vakmanschap.
Ik heb geleerd dat er geen fout is in kijken naar details — zolang ik ook durf loslaten. De foto moet voelen. Niet kloppen. En dat is een les die ik van grootmeesters als Scott Kelby dankbaar aanneem.
Dus ja, ik ben een pixel peeper. Maar eentje die leert, groeit, en nu ook weet wanneer het tijd is om gewoon… te genieten van het beeld.
