Is fotografie kapot gemaakt?
Ik stel me deze vraag steeds vaker. Fotografie - ooit een kunst, een vak, een kunde - lijkt vandaag vooral een bezigheid voor de massa. Maar is dat een verrijking of een vernietiging? In mijn ogen: het laatste.
Neem nu 360 fotografie. Vrijheid in beeld, een verhaal waar jij als kijker doorheen kan wandelen, draaien, beleven. Maar de interesse? Die is er nauwelijks. Het grote publiek snapt het niet, wil het niet, ziet het nut er niet van in. Bedrijven? Die kijken alleen naar wat het kost. Goedkoop moet het zijn. Kwaliteit? Wat is dat?
Dan drones. Vroeger kwam je als dronefotograaf binnen met kennis, kunde, en kwaliteit. Vandaag koopt elke zelfstandige een DJI Mini voor 999 euro en denkt "ik ben vertrokken". Of hun foto's ergens op trekken? Niemand die het ziet. Niemand die het wil zien. Goedkoop, snel, makkelijk. Daar draait het om.
En dan de gewone fotografie. Ik heb een professioneel toestel. Maar wat doet de massa? Hun smartphone bovenhalen. Alles op automaat. AI fixt het wel. Vraag een DIY eens hoe een histogram werkt. Of beter nog: vraag of ze het kunnen lezen. Spoiler: nee. En persoonlijk? Ik huiver van foto's met een schuine horizon. Serieus, hoe moeilijk is het om die recht te zetten? Maar blijkbaar is dat teveel gevraagd.
De harde waarheid? De meeste mensen zijn blind voor kwaliteit. Te dom, te gemakzuchtig, te goedkoop. Gratis? Zelf gedaan? Prima. Of het iets waard is? Who cares.
Fotografie is een DIY-business geworden. Kennis en kunde zijn overbodig. Je wordt afgerekend op prijs. Het maakt me ongelukkig. Want ik wéét dat ik meer bied. Ik streef altijd naar meer. Ik bewerk professioneel. Ik gebruik professionele software. Ik investeer in kwaliteit.
Maar als niemand het verschil nog ziet... wat blijft er dan over?
Is fotografie kapot? Fuck yes.
En toch blijf ik het doen. Omdat ik het niet kan laten. Omdat ik wél het verschil zie.
Jack Vector out. For now.
