Jagen of vissen? Wat straatfotografie mij écht leerde over geduld en timing
In straatfotografie bestaan er grofweg twee soorten fotografen: de jagers en de vissers.
De jager is altijd in beweging. Camera in de hand, ogen scherp, continu scannend. Hij zoekt, jaagt, beweegt snel. Zodra hij iets ziet — een blik, een schaduw, een gebaar — klik. Alles draait om snelheid. Het juiste moment spotten en toeslaan.
De visser doet net het tegenovergestelde. Die zoekt een plek met potentieel — een mooi lichtval, een interessante achtergrond, een compositie die klopt — en wacht. Geduldig. Alsof hij zijn lens als lokaas gebruikt. Vroeg of laat komt er iemand in het kader die de foto afmaakt. En op dat moment... klik.
Ik heb jaren gedacht dat ik een jager moest zijn. Want dat was toch “echte” straatfotografie? Snel reageren. Lef hebben. Maar het bleek dat mijn hoofd daar niet altijd rust in vond. En toen begon ik te vissen.
Het was een openbaring.
Door te wachten werd ik rustiger. Ik kon me concentreren op het licht, het ritme van de straat, het verhaal dat ik wilde vertellen. De foto’s werden beter — sterker gekaderd, meer balans, minder toeval.
Begrijp me niet verkeerd: jagen heeft ook zijn magie. Zeker als je een scène ziet ontrollen die je anders nooit had vastgelegd. Maar vissen… vissen heeft iets poëtisch. Je laat het leven naar jou toe komen.
📌 Afsluiting:
Tegenwoordig? Ik combineer beide. Op drukke markten jaag ik. Op verlaten pleinen vis ik.
En jij? Gooi jij je haak uit, of ben je liever op pad met je vizier scherpgesteld?
